الف)در روم باستان هر ساله جشنی برگزار می شد که در این روز نام تمام

دختران آن شهر را بر روی تکه های کاغذی می نوشتند و تمام اسمها را در

ظرفی می ریختند و هر پسریکی از آن کاغذها را بر می داشت که حاوی اسم

یکی از دختران شهر بود (همان کاری که در ازدواج های دانشجوئی انجام

می شود!)و آن پسر و دختر برای یک سال با هم دوست می شدند.(البته کسی

از تقلبهایی که در عهد باستان انجام می شد خبر ندارد شاید در آن زمان نیز

آقازاده هایی وجود داشتند که سعی می کردند با تقلب و اعمال نفوذ در این

مراسم دخترهای زیباتر را نصیب خود کنند.)

ب)در قرن سوم میلادی حاکم روم برای اعزام مردان به جنگ مشکلی پیش روی

خود دید و آن این بود که مردان دوست نداشتند به خاطر جنگ خانواده های خود

 را ترک کنند.

حاکم برای از بین بردن این مشکل حکمی داد مبنی بر این که هیچ کشیشی

 حق ندارد دختر و پسری را به عقد یکدیگر در آورد.

در آن زمان کشیشی به نام سنت ولن تاین(st valentine)بود که به طور پنهانی

دختران و پسران را به عقد همدیگر می آورد.

و زمانی که حاکم متوجه این نافرمانی شد این کشیش را به اعدام محکوم کرد

که سرانجام سنت ولن تاین در ۱۴ فوریه سال ۲۶۹ میلادی به دار آویختند.

پ)در روزگاری کشیشی به نام ولن تاین در زندان به سر می برد که کشیش

عاشق دختر زندانبان بود و نامه ای برای دختر می نویسد که در آخر نامه نوشت:

((from your valentine))

و بعدها کشیش اعدام شد.

در تاریخ روم سه کشیش به نام سنت ولن تاین وجود داشته اند که هر سه نیز

شهید شده ند.

در هر صورت مسئله مهم این است که در این روز دوستداران دوستی خود را

به یکدیگر اثبات می کنند.

واما چرا حدود هفت سال است که مراسم روز ولن تاین در ایران نیز

برگزار می شود؟

با ورود اسلام به ایران بسیاری از جشنهایی را که ایرانیان باستان برگزار

می کردند از بین رفت که از جمله ی آن جشنها تیرگان و مهرگان و… بود.

مردم ایران در کل روزهای کمی در سال را مخصوص جشن و شادمانی دارند و

همین باعث شد که مردم دست نیاز به سوی فرهنگ غرب دراز کنند و روز

جشن دیگری را به معدود روزهای جشن خود در ایران اضافه کنند.

هم چنین مسئولان نیز فراموش کردند که در کنار روزهایی از قبیل قدس و

بزرگداشت و راهپیمایی و… روزی را نیز برای اثبات عشق و دوستی قرار بدهند

و وجود همین خلائ باعث شد که جوانان ایرانی به روز جشنی روی بیاورند که

ریشه در روم باستان دارد در حالی که مسئولان فرهنگی می توانستند تعدادی

از جشنهای گذشته را زنده کنند.

البته این را هم متذکر بشوم که مهم نیست این روز در چه تاریخی برگزار شود

مهم وجود چنین روزی درهر کشور و فرهنگی هست.

اگر در همین ۱۴ فوریه نیز برگزار شود هم مشکلی نیست.(یک فایده هم دارد

 آن این که حداقل ما ایرانی هم در یک کار شبیه به کشورهای دیگر عمل می کنیم.)

در گذشته ایرانیان برای هر روز از ماه اسمی انتخاب کرده بودند و هر روز

مخصوص کاری بود.از آن جمله روزهایی که می توانستند برای روز عشق ورزی

انتخاب شوند این روزها بودند:

{هرمزد روز(روز اول هر ماه):می خور و شاد باش

بهمن روز(روز دوم هر ماه):جامه ی نو به پوش

شهریور روز(روز چهارم هر ماه):شادباش

ماه روز(روز دوازدهم هر ماه):شراب خور و با دوستان نیکپرسشی(احوالپرسی)

کن و از ماه خدای آمد کار بخواه.

سروش روز(روز هفدهم هر ماه):بختاری(آزادی و آسایش)روان خود را از سروش

اهرو(مقدس)آیفت بخواه.

رام روز(روز بیست و یکم هر ماه):زن خواه و کار و رامش گیر و پیش داد و ران شو

تا به پیروزی و بختگی(آزادی)بازگردی.

دی بدین روز(روز بیست و سوم هر ماه):کارهای یزشنی و ستایش گری کن و

زن به خانه بر و موی وناخن پیرای جامه پوش.

مارسفید روز(روز بیست و نهم هر ماه):جامه افزای به دوز و به پوش و زن به

زنی گیر که فرزند تیزویر(ویر:هوش و حافظه)نیک زاید.

انیران روز(روز سی ام هر ماه):موی وناخن پیرای و زنی به زنی گیر که فرزند

نامدار زاید.}

هریک از این روزها می توانستند کاندیدایی برای روز عشق ورزی و دوست داشتن

 باشد و البته روز ازدواج حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) نیز می توانست

در بین کاندیداها باشد.

ودر آخر این که در ایران ۳۰ روز عزاداری در سال وجود دارد.